Een gezin herenigd in Zuid-Frankrijk!

Net zolang autorijder voor mij en Luca, als vliegen voor Julius en Roy, naar Marseille. Gevolg: iedereen stikvroeg op, maar alles voor het goede doel; twee weken samen met het gezin op vakantie in het mooie Frankrijk! Het klinkt bijna burgerlijk en de caravan (of erger nog..... vouwwagen) ontbreekt nog net. 
Julius en Roy zijn goed aangekomen dus. Julius is inmiddels een half boek verder, Roy heeft genoten van het verkoelende water van het zwembad, de heerlijke geuren van een echte Intermache opgesnoven en zijn dorst en honger bevredigd met Franse lekkernij. 

Onze buren, twee muizen, en ik vrees zwaar gelovig uit een gehucht als Barneveld of zó, je ziet de contouren van de zwarte sokken bijna in de benen afgedrukt (of verbeeld ik me dat nou echt?), afijn..... de muizen moeten even wennen aan een tokkie gezin naast hun. Althans in hun belevenis. Moeder-muis kwam ons gisteren vertellen dat zij graag een gesprek wilde voeren. Ik schrok even; ik dacht met ons, of erger nog: met mij! Gelukkig kwam de verlossing van deze kwellende gedachte snel: moeder-muis wilde een gesprek met haar muizen-kinders. En zoals wij ons allemaal kunnen voorstellen hebben muizen niet de kracht en volume om veel geluid te maken, laat staan om zich verstaanbaar te maken boven uit een heus Almeers gezin. 
Je kent ze wel, die Almeerse gezinnen, twee goed gebouwde opgroeiende pubers die als haantjes in gesprek zijn met hun vader, over non-onderwerpen, maar met veel passie en overredingskracht, de één nog beter in overtuigen dan de ander (waarbij ik altijd weer blij ben om te zien dat het debat-onderwijs z'n vruchten afwerpt!!).
Maar moeder-muis kon geen gesprek voeren met haar muizen-kinders, omdat zij werd afgeleid door het gesprek naast hun. Je begrijpt, dat zijn wij. De buren. 
In Almere noemen ze dat ADHD of een andere stoornis waar een stempel op gedrukt mag, je niet kunnen focussen op de kern, afgeleid worden door randvoorwaarden in zulke ernstige hinderlijke maten, dat de prestaties eronder lijden. Hier in Zuid-Frankrijk, op een tamelijk volle camping, bomvol klein grut wat bij tijd en wijlen de longen uit het te warm geworden lijfje schreeuwt, spreek je je buren daar gewoon op aan. Niet na uren tot ergenis last te hebben gehad, maar gewoon direct na een minuut of 10!!
Alsof je in je rijtjeshuis in Barneveld bent en je genoodzaakt voelt de rijdende rechter in te moeten schakelen, omdat de boom van de buren alle zon wegneemt in je postzegeltuin.... afijn, onze 150m2 plus de 150m2 van de buren zou, zonder tussenkomst van de vakantieman of rijdende rechter toch voldoende ruimte moeten kunnen geven aan twee gesprekken....zou je denken....

Een onrustige nacht volgde, de overbuurman snurkt heel Uzès bij elkaar en de buren daarnaast hadden een gezellig samenzijn met nog wat andere buren, onder het genot van veel drank: gewoon gezellig dus! En zoals dat ook gewoon moet kunnen op een camping, in het hoogseizoen!! Ik ben benieuwd of onze muizen-buren daar doorheen hebben geslapen....of dat moeder-muis in haar driedelige pyjamapak het gewaagd heeft, om ook daar een muizen-stokje voor te steken in t holst van de nacht... Ik moet zeggen: het was wel heel abrupt doodstil... 😊😎