En toen waren er nog maar twee....

Vroeg ging de wekker, tenminste vroeg voor op vakantie,  7:30 uur. Onze vrienden vertrokken vanmorgen om 8 uur op weg naar Nederland. Voor hun zit de vakantie er alweer op. Wij mogen nog ruim een week!

Blij verrast zag ik dat onze spulletjes keurig ingeklapt en opgevouwen voor de tent lagen. Ik kon de teleurstelling gelukkig onderdrukken dat alles zeiknat open en bloot lag. En terecht,  mijn lieve jongste telg had beloofd om alles netjes binnen te leggen, maar dat was zoonlief helaas vergeten. Ach ja, samen met de zeiknatte tent werd het toch al een kledderboel in die achterbak, dat zien we wel weer bij het uitpakken!

Uitzwaaien en dan zelf aan de bak om het modderige natte spul los van de droge spullen in de auto te krijgen. Niet efficiënt inpakken dus en je snapt: de auto zat tot aan het dak toe vol, terwijl we toch echt al een derde van de spullen richting Nederland hebben gezonden met Julius en Roy mee. 

Rond een uur of 10 begon de tocht. 1 woord: geweldig! De Las Vegas gekte achter ons gelaten en 2 uur genoten van kronkelige bergweggetjes tot zeker 1290 meter hoogte. Wat een uitzicht, wat een prachtige dorpen onderweg!

De camping,  vlakbij de Mont Blanc, is zoals je verwacht: idyllisch. Goede ontvangst en tot mijn verbazing: mooi weer! Heerlijk in het zonnetje genieten van het uitzicht. 1 Nederlandse auto gespot, verder Fransen, Duitsers, Belgen en Engelsen. De plekken zijn niet al te groot, maar volop groen, bomen, bloemen en omringd door prachtige bergen. In de verte de Mont Blanc, vandaag verscholen achter laag hangende bewolking.

Een knus kampje hebben we weer opgezet dus, inclusief game-hol. Dat heeft Luca de afgelopen dagen gemist, of laat ik het beter verwoorden: Luca was de afgelopen dagen voldoende afgeleid om zijn game laptop links te laten liggen!! Thx Arwen!

Vanmorgen nog wel enige hilariteit op de jetset-camping. De afwasbak zat aardig onder de modder en ik besloot de tuinslang bij het toiletgebouw te gebruiken om het schoon te spoelen. Geduldig wacht ik op een Duitse man met bandplooibroek en gestreken polo die samen met zijn 2-jarige zoontje (eveneens in gestreken kledij en goed door gevoederd - naar ik aanneem met Duitse braadworst) de potti staat door te spoelen. Voor de niet kampeerders: dat is een camping chemisch toilet. Afijn,  de man doet dat met Duitse degelijkheid en zoontje staat op nog geen meter afstand toe te kijken. 

Eindelijk was ik aan de beurt. Ik pak de slang, ik hannes onhandig met de kraan ( in een derde wereldland als Frankrijk zijn ze marktleiders in het maken van kranen die alles behalve gemakkelijk aangaan) en ik ben natuurlijk allang uit het oog verloren waar de slang op gericht staat.  Voel je h'm al?? De kraan gaat eindelijk open en een loeiende sirene gaat aan, ongeveer het kaliber van een luchtalarm tijdens een bombardement in de tweede wereldoorlog.  Het tot dan toe keurige duitse telg lag omver geblazen door de kracht van het water,  in de modder, werkelijk krijsend alsof hij zonder verdoving gecastreerd werd. De bandplooibroek, kijkt op 5 meter afstand naar het gebeuren en aarzelend loopt hij op de telg af.  Blijft op een veilige 2 meter afstand staan om mij met de slang goed in de gaten te kunnen houden en roept iets tegen de telg dat het alleen maar water is en dat hij op moet staan. Nog steeds nauwlettend met zijn blauwe priemende ogen op mij gericht, of liever gezegd op de slang.

Normaal gesproken zou ik de telg echt wel zijn gaan troosten,  maar de priemende blauwe ogen van bandplooibroek zorgde ervoor dat ik al mijn aandacht nodig had voor de slang en mijn modderige afwasbak. Bovendien was ik het met bandplooibroek eens dat telg te smerig was om aan te pakken, laat staan te troosten of op te tillen. De slang hangt naast de stortbak van de chemische toiletten en het is werkelijk onmogelijk om die te legen zonder te knoeien,  laat staan om uit te spoelen zonder het afvalwater rechtstreeks de franse natuur in te laten verdwijnen. En daar lag de telg in,  in zijn gestreken witte goed, samen met de modder van mijn afwasbak!

Het was tijd om de jetset-camping te verlaten,  gelukkig was de afwasbak het laatste wat nog in de auto moest, dus met gepaste mars marcheerde wij de camping af!